Kalendarz Wydarzeń

Pandemia to nietypowa katastrofa. Nic dziwnego, że różnie reagujemy.

„Nic nie napawa otuchą bardziej niż niekwestionowana zdolność człowieka do świadomych wysiłków uwznioślających jego życie" (H.D.THOREAU)

Zakupy zrobione: pełna lodówka i pełne szafki w kuchni... i co dalej? "Włóczymy" się po domu z kubkiem kawy i w piżamie. No, bo i po co się ubierać. Biegamy od telewizora do okna, od okna do płaskiego ekranu. Tak właśnie rodzi się poczucie stresu, tracimy poczucie rzeczywistości. Potęguje wyobraźnia: rozwój niczym niepowstrzymywanej choroby, dość łatwo uwierzyć w scenariusz, że obecne kilkadziesiąt czy kilkaset zakażeń za kilka dni, a potem tygodni zmieni się w tysiące i dziesiątki tysięcy, a liczba ludzi wymagających pomocy będzie wyzwaniem dla służb medycznych. Boimy się o bliskich, wymarłe ulice naszego miasta potęgują to wrażenie. Wtedy sam lęk staje się problemem, nasze działania przestają być rozsądne .Nie ulegajmy panice i zgodnie staropolskim przysłowiem „po każdej burzy wschodzi słońce" zajmijmy swoje myśli. Planujmy w myślach czynności, które pomogą przetrwać kolejny dzień, kolejny tydzień… Może zmienię piżamę, zrobię pranie, zadzwonię do przyjaciółki – ona też czuje się samotna, i po raz kolejny umyję… Nie!!! Przeczytam dawno odłożone książki , zaplanuję wakacyjny wyjazd, może wypad z… I wierząc, że każdy kataklizm przyspiesza wiele zmian – naszą mentalność, wartości moralne i społeczne, gospodarcze, polityczne. Bo  wyrywa świat z utartych torów, a poszczególnych ludzi z ich codziennej rutyny.