Rozalin

Zabytkowa kapliczka z 1913r. Szkoła Podstawowa w Rozalinie Wiejskie Centrum Aktywności i...

Rozalin (wcześniej Biele) – w 1802 roku wieś wzięła nazwę od imienia córki hr. Tarnowskiego Rozalii. Znajduje się tu jeden z ciekawych zabytków architektury tego regionu – kapliczka z obrazem św. Rozalii, postawiona przez hr. Tarnowskiego w 1913 roku. Oprócz kapliczki można w Rozalinie zobaczyć dwa zabytkowe drewniane domy z przełomu XIX i XX wieku. 

Z Wikipedii

Rozalin k. Nowej Dęby to niewielka miejscowość lokowana na początku XIX wieku przez Tarnowskich. Z chwilą zajęcia Galicji przez Austrię , zostały zapoczątkowane akcje osadnicze mające na celu zajęcie ziem leśnych pod uprawę roli. Analogiczną działalność prowadzili Tarnowscy. Puszcza nie dawała należytych dochodów. Bardziej opłacało się osadzanie włościan i pobieranie czynszów, danin. W dorzeczu Dęby, na świeżo odwadnianych terenach porośniętych lichą brzeziną i olchą ulokowali oni 3 wsie: Tarnowską Wolę, Rozalin, Gabrielin. Nieco później bo około 1836 ulokowali kolejne wsie – Alfredówkę, Janówkę, Hermanów. Wszystkie wsie, w tym i Rozalin mają po dziś dzień jednakowy kształt i układ gruntów – przedstawiają one jeden lub 2 rzędy domów z trójpolowym układem gruntów. Na uwagę zasługuje ponadto sama nazwa Rozalin, która jest przykładem nowego nazewnictwa miejscowości. Nazwa ta wzięła się od imienia córki Tarnowskich, która zmarła przedwcześnie. W książce adresowej z 1929 roku możemy przeczytać, że Rozalin zamieszkiwało wówczas 565 mieszkańców, a władali nim hrabia Zdzisław i Zofia Tarnowscy. W środku wsi znajduje się kapliczka z dzwonnicą z 1913 roku. W dniu śmierci jednego z mieszkańców rozbrzmiewał dzwon. Osobliwa to tradycja, nigdzie na tym terenie nie spotykana, ale jakże piękna i świadcząca o spójności wsi, która cała pogrąża się w bólu po stracie jednego z mieszkańców. W obecnym czasie nie jest to już niestety praktykowane.

We wsi znajduje się szkoła, tzw. tysiąclatka. Nieco dalej budynek remizy OSP, z której część przekształcono po modernizacji w Wiejskie Centrum Aktywności. Obok WCK znajduje się altana z grilem, służąca miejscowej społęczności za miejsce spotkań.

Aktywni mieszkańcy Rozalina byli organizatorami kilku spektakularnych koncertów w ramach Dni Rozalina, z udziałem m.in. Ireny Jarockiej, czy zespołu BOYS. 

Strażacy z OSP zachowali dawną sikawkę konną.

Legenda

Św. Rozalia

Hrabia Tarnowski miał córkę Rozalię. Piękna to była hrabianka i strasznie miała dobre serce, ale chorowała na nogi i nie chodziła. Była leczona w różnych miastach, lecz żaden lekarz nie umiał jej wyleczyć. Hrabia jeździł po świecie, martwił się strasznie o zdrowie córki. Myślał czym by jej radość sprawić. Zwoził rozmaite rzeczy. Jak był w Krakowie to kupił od krakowskich złotników taki śliczny naszyjnik i kolczyki.

Jak ojciec powrócił podarował jej te klejnoty. Ojciec posmutniał zaraz, bo hrabianka podziękowała i mówi: tatko, po co mi te ozdoby drogie, lepiej oddaj to Jantosiowi, bo są biedne, chałupa im się spaliła, dzieci mają, to dla nich jakaś pomoc, a mnie na co ! Myślał, myślał hrabia, co by to zrobić, żeby ona była zadowolona. Pojeździł jeszcze, po swoich majątkach, przyjechał też na Biele i tak chłopisko postanowiło, że tu na skraju lasu postawi kapliczkę kiedy wrócił opowiedział córce, że wybuduje kapliczkę, żeby się ludzie modlili o jej zdrowie.

Hrabianka się bardzo rozradowała i mówiła, że jak skończą budować, żeby ją zawieść, bo chce zobaczyć kaplicę. Budowa się zakończyła. Hrabianka rano się budzi, a tu straszna jasność od strony kaplicy bije. Pyta się służby, co to, oni mówią, że dzień wstaje, może przez to jasno. Hrabianka jedzie, wiozą ją pod kaplicę, Schodzą się ludzie ze wsi i każdy patrzy. Hrabiankę na stołku zanoszą pod kaplicę. Ona się modli, a potem wstaje i idzie do ludzi. Wszyscy patrzą i wołają: ludzie, ludzie, cud się stał, hrabianka zdrowie odzyskała!

Ludzie zaczęli ją prosić, żeby na tą pamiątkę nasza wieś Rozalin się nazywała. Hrabia kupił obraz świętej Rozalii na ołtarz do kaplicy. No i tak się stało. Od tego czasu wieś nazywa się Rozalin.