Kalendarz Wydarzeń

Warsztaty "Nie bójmy się wyzwań"

Nadal pozostajemy w domach a co za tym idzie nuda zagląda do nas coraz częściej. Pragniemy Państwu zaproponować nowe wyzwanie.Tym razem będą to propozycje zabawę w teatr (dziecko – dorosły). Wspólnie damy upust naszym „teatralnym” talentom.

Teatr - w szerszym znaczeniu - odgrywanie ról, ożywianie przedmiotów, opowiadanie historii - jest dla dziecka czymś zupełnie naturalnym. To rodzaj interakcji z otaczającym go światem. Pokazywanie, naśladowanie, chęć wywołania śmiechu czy przekazania emocji widowni w postaci rodziców, dziadków. Przekonajmy się, ile radości daje dzieciom bycie  „widzianym", ich niepohamowany śmiech i szeroko otwarte oczy, gdy ożywią jakiś nieoczekiwany przedmiot, np. kawałek skórki mandarynki.

Proponujemy zacząć od wspólnych zabaw teatralnych:

Zabawy naśladujące zachowania zwierząt. Osoba prowadząca prezentuje ilustracje zwierząt, które należy naśladować. Każdej demonstracji towarzyszy krótki opis:

Kot. Kotek łasi się do ławki, do ściany, mruczy, pręży grzbiet, rusza wąsami. Kiedy dostanie mleczko chłepcze zadowolony. Potem zwija się w kłębuszek i śpi.

Zły pies. Pies jest przywiązany na łańcuch, który go ogranicza. Szarpie za łańcuch, nie może podbiec i ugryźć. Szczerzy zęby, warczy, szczeka. Skacze na płot. W końcu nudzi się tym zajęciem, ziewa, podwija ogon pod siebie i idzie spać do budy. Czasem ziewnie, czasem warknie i się zdrzemnie.

Ślimak. Jest oślizgły. Łazi powoli, kurczy się i rozszerza. Włazi w każdy kąt: pod biurko, na ławkę, pod inne ślimaki, wypełza na korytarz.

Konik polny. Przeciwieństwo ślimaka, jeżeli chodzi o ruch, a zupełne podobieństwo pod względem charakteru: wskoczy w każdy kąt, przebiegnie cały korytarz i nim się spostrzeżesz jest już z powrotem.

Zabawy naśladujące zjawiska przyrody.

Osoba prowadząca prezentuje ilustracje przedstawiające różne zjawiska przyrody. Każdej demonstracji towarzyszy krótki opis:

Drzewo. Dziecko jest wsadzonym w ziemie nasionkiem. Wypuszcza kiełek, potem łodyga pnie się w górę. Gałęzie są coraz grubsze i mocniejsze. Pień jest twardy i stoi bardzo mocno. Formuje się korona. Wyrastają liście, które grzeją się na słońcu.

Upał. Dziecko jest upałem. Wisi nad ziemią. Rozciąga się na wszystkim, włazi pod ławki, pod parapet, za kubeł od śmieci. Ściele się po podłodze. Poci się, sapie, dyszy, pycha, fuczy i syczy.

Bryła lodu. Świeci słońce. Coś niedobrze. Z bryły zaczyna kapać. Kapie z końców palców, z czubka nosa. Bryła topnieje, staje się mała, coraz mniejsza. Kurczy się, po chwili na podłodze zostaje tylko mała kałuża.

Trzęsienie ziemi. Dziecko leży nieruchomo. Nagle wstrząs wstępny: trzęsie się brzuch, biodra i pośladki. Potem cisza. Wtem apogeum: drgawki narastają, przechodząc przez całe ciało od stóp do głów. Po chwili wszystko ustaje. Cisza. Po czym nagle wstrząsy wtórne. Koniec. Trzęsienie jest bardzo z siebie zadowolone, że tak pięknie się „wytrząsło”.