Kalendarz Wydarzeń

Grigorij Jefimowicz Rasputin - chłop rosyjski, rzekomy mnich, domniemany chłyst (rosyjska sekta religijna), faworyt rodziny cara rosyjskiego Mikołaja II , jeden z najbardziej wpływowych ludzi w Rosji pod koniec jego rządów.

Na dworze carskim pojawił się dopiero w 1903 roku, owiany legendą świętego męża. Jakie zatem były jego wcześniejsze losy? - Włóczył się po Rosji, był zabijaką i koniokradem. - Uważano go za wioskowego chuligana . Wieść niosła, że został poturbowany przy próbie kradzieży koni i na skutek tego nastąpiła w nim przemiana. Przeobraził się wewnętrznie, zaczął chodzić po różnych świętych miejscach, jarmarkach, przybierając pozę kaznodziei, moralisty, proroka. Odwiedzając liczne klasztory i pustelnie trafił do prawosławnego klasztory na greckiej górze Athos .od tamtejszych zakonników uczył się teologii, jednak jako półanalfabeta nigdy nie przeczytał nawet Biblii. Opanował też podstawy znachorstwa, zaczął leczyć i uzdrawiać ludzi. - To mu później pomogło w kontaktach z dworem carskim, szczególnie z carową. I tak „stał"  się znanym egzorcystą, jasnowidze  i uzdrowicielem. Na dworze carskim pojawił się dopiero w 1903 roku, owiany legendą świętego męża. Miał pomóc choremu na hemofilię jedynemu synowi i najukochańszemu z dzieci pary carskiej. To dzięki jego znachorskim metodom carewicz przeżył 17 lat. Dlatego zapewne miał tak ogromny wpływ na Aleksandrę Fiodorowną. Ale nie tylko na nią. Kobiety wprost szalały za Rasputinem. Był ich przewodnikiem duchowym. Cielesnym również.- Potrafił bawić się i to w sensie dosłownym z wieloma kobietami - to począwszy od Cyganek, a skończywszy na damach dworu i arystokratkach. Nigdy kobiet nie miał dosyć i wszystkie, z którymi się zetknął, były nim oczarowane. W Petersburgu miał grono wielbicielek, fanatyczek, dziewczyn bezgranicznie mu oddanych i ślepo w nim zakochanych. To dawało mu poczucie siły i niezmiernie wzmacniało jego pozycję. Kult Rasputina wprost kwitł wśród dam Petersburga. Wmawiał kobietom, że trzeba zgrzeszyć, by zostać zbawionym. Twierdził wręcz, że trzeba zgrzeszyć z nim, żeby i on został zbawiony.

Na Rasputina należy patrzeć jak na kolejnego z długiej listy rosyjskich faworytów królewskich. Cesarscy protektorzy, a także damy z towarzystwa w stolicy, zwracali się do niego, by nawiązać kontakt ze skromnym, pobożnym narodem. Rasputin był zbyt sprytny, asymilował się z arystokracją ale nie dał się mianować księciem, straciłby wtedy swoją atrakcyjność i dlatego też nie odciął się od swoich korzeni. Uwielbiał cara i carycę, nie chciał zasilić szeregów szlachty, a to tylko rozpalało jej nienawiść do niego. W 1915 roku Rasputin już dobrze wiedział, jakie niebezpieczeństwo niesie z sobą zażyłość z władcą.

Rasputina zamordowano wczesnym rankiem 1916 roku (źródła podają dwie daty 17 lub 30 .XII) w domu Feliksa Jusupowa, a jego martwe ciało wrzucono do jednej z odnóg Newy. Tyle wiemy na pewno. To, co stało się w ostatnich godzinach życia Rasputina, nadal pozostaje tajemnicą, przedmiotem spekulacji, wzbudza ciekawość.