Kalendarz Wydarzeń

Ciekawostki historyczne – mity i legendy minionych czasów

Pierwsze wzmianki o królewiczu Kazimierzu i jego upodobaniach do pięknych kobiet datuje się już na 1330 rok. Wtedy to piękny i przystojny młodzieniec, będąc z wizytą na dworze królewskim w Budzie – u swojej siostry Elżbiety Łokietkówny - uwodzi piękną Klarę, co kończy się zamachem na rodzinę królewską. Ojciec Klary – rycerz Felicjan Zach – szukając zemsty za zniewagę córki, rzucił się z mieczem na rodzinę królewską.

Kazimierz pojawił się zatem na wielkiej scenie dziejowej w niezbyt budujących okolicznościach. Pozostał On wielkim miłośnikiem wdzięków pięknych kobiet i  wdawał się  w wiele romansów - uchodził za największego donżuana spośród wszystkich królów polskich. Wiele kobiet pojawia się w życiu Kazimierza III, oprócz oficjalnych małżonek, które w większości traktował skandalicznie. Około 1347 roku u jego boku widać córkę kasztelana Pełki, o imieniu Cudka. Jest mężatką, ale królowi to nie przeszkadza: ponoć ma z nią trzech synów. "Cudna Pani" około 1352 roku ustępuje miejsca kolejnej miłości władcy, słynnej Żydówce Esterce. Podobno Kazimierz wybudował dla niej zamek w Łobzowie, a w Opocznie pokazywano sobie dom królewskiej kochanki. Potem w życiu Kazimierza pojawia się piękna Czeszka, Krystyna Rokiczańska. Król zawarł z nią nawet morganatyczny ślub, nie zważając na to, że w Żarnowcu tęskni do niego, opuszczona przed 15 laty, legalna królowa, Adelajda.

Krystyna nie długo cieszyła się "miłością" króla: szybko się z nią rozwiódł odkrywszy mankamenty jej urody. To nie koniec „amorów" króla. Już w roku 1365 roku – jeszcze za życia Adelajdy – ożenił się z Jadwigą głogowsko-żagańską. Król Kazimierz bez wątpienia miał bujny temperament, kochał kobiety i był lubieżny. Za takie postępowanie dotknęła go swoista kara: brak prawowitego potomka. Te przypadłości, wszak nie zmieniają faktu, że Kazimierz był władcą wspaniałym i słusznie należy mu się przydomek Wielki.