Kalendarz Wydarzeń

Piękna pogoda, dłuższe dni, więcej czasu na relaks – wszystko to sprawia, że częściej sięgamy po dobrą książkę. Oto, moje propozycje…

Książki Donny Tartt napisane są tak, że czytelnik zanurza się w nich całkowicie; jak wtedy, kiedy byliśmy dziećmi, mama wołała na obiad, a my nic nie słyszeliśmy nic, bo właśnie bohater przeżywał coś fantastycznego „Można oglądać obraz cały tydzień i już nigdy o nim nie pomyśleć. Można zerknąć na obraz przez sekundę i myśleć o nim całe życie”. Te słowa artysty Joana Miró najlepiej oddają istotę powieści Donny Tartt. Główny bohater, TheodorDecer ma 13 lat, kiedy jego matka ginie w zamachu terrorystycznym w muzeum. On zaś, uciekając z budynku, zabiera ze sobą ulubiony obraz kobiety – Szczygła autorstwa CarelaFabritiusa. Od tego momentu przez kolejne kilkanaście lat trwa tułaczka bohatera prowadząca od ekskluzywnych apartamentów przy Park Avenue, poprzez zepsute miasto grzechu i skromny, zakurzony antykwariat na przedmieściach Nowego Jorku, aż po ciemne zakątki Amsterdamu. Amerykańska pisarka pisze z rozmachem, czerpiąc pełnym garściami z tradycji Bildungsroman – opowieści o dorastaniu. Choć bohater pieszczotliwie nazywany jest Potterem, to powieść Tartt nie jest zwykłą młodzieżową książką przygodową. Wyrafinowany styl oraz elegancki język, a także piękno powiązane z brutalną nieuchronnością śmierci, to czyni z Szczygła książkę wyjątkową, którą szczególnie docenią wrażliwi czytelnicy.

Kolejna moja propozycja to także, powieść Donny TrattTajemna historia... Kalifornijczyk pochodzący z dysfunkcyjnej rodziny prowadził do tej pory nudne życie. Skończył szkołę średnią, próbował studiować medycynę. Bez sukcesu. Życie jak się okazuje ma na niego inny plan. Wszystko zmienia się w momencie, gdy trafia do ekskluzywnego college’u w odległej Nowej Anglii. Tam dołącza do elitarnej grupy ekscentrycznych studentów filologii klasycznej. Inteligentni, beztroscy i pochodzący z dobrze sytuowanych rodzin: Henry, Francis, Charles, Camilla i Bunnysą uosobieniem tego wszystkiego, czego Richard nigdy w życiu nie zaznał. Dlatego chłopak zrobi wszystko by wkraść się w szeregi tej piątki – jeśli trzeba podkoloryzuje swoją przeszłość czy ubarwi sytuację rodzinną. Jednak przynależność do grupy i jej aprobata ma swoje konsekwencje, które Richard postanawia w zasadzie bezwarunkowo przyjąć. Jak się z czasem okazuje bycie częścią tej ekscentrycznej grupy to nie tylko dyskutowanie o antycznych dziełach, cytowanie Homera czy noszenie tweedowych marynarek. Przynależność do grupy to ciągłe eksperymentowanie i testowanie swoich granic. Richard szybko dostrzeże, że gdy alkohol, narkotyki i seks nie przynoszą już satysfakcji grupa w myśl przekraczania kolejnych granic jest skłonna posunąć się o krok dalej. Morderstwo to próba charakteru i zmierzenie się z lękami i słabościami. Tylko czy można wyjść z niego bez szwanku?

We współczesnej literaturze niewiele jest takich pozycji jak Tajemna historia Donny Tartt. Tej powieści znacznie bliżej jest do klasycznych dzieł Dostojewskiego czy Tołstoja niż do dzisiejszej literatury. Tartt mimo, że pisze o morderstwie nie robi ze swojej powieści kryminału, unika niezwykle popularnych wątków erotyczno-miłosnych, nie boi się skrupulatnie analizować swoich bohaterów czy stosować rozległych opisów. To wszystko, co odróżnia jej sposób pisania jest niewątpliwie największym atutem książki. Jej uniwersytecki, intelektualny wymiar sprawia, że Tajemna historia jest miłą odskocznią od tego, co na co dzień proponują nam wydawnictwa.

Polecam, nową powieść naszej wspaniałej powieściopisarki Joanny Bator  -Ciemno, prawie noc. Joanna Bator po raz kolejny powraca w rodzinne strony, do Wałbrzycha „krainy, gdzie noce są czarniejsze, zima przychodzi już w listopadzie”. Tym razem jej bohaterką jest dziennikarka Alicja Tabor (anagram nazwiska autorki), która rozwiązuje mroczną zagadkę zniknięcia trójki dzieci. Ale równie ponure tajemnice skrywające przeszłość jej rodziny. Kobieta będzie musiała stanąć oko w oko z prawdą o zmarłej siostrze, obłąkanej matce i stale nieobecnym ojcu.

Już od pierwszych stron książki, w których listopadowy pociąg zabiera Alicję do rodzinnego miasta, wiadomo, że będzie to podróż niezwykła, mroczna i intrygująca zarazem. Pesymizm wylewający się z powieści hektolitrami ma zadziwiające właściwości kojące, a fabularne zawirowania nie pozwalają się nudzić ani przez chwilę. Przyjemność, jaką pisarka czerpie z tworzenia misternej układanki, z łatwością przekłada się na frajdę, jaką przynosi czytelnikowi odkrywanie kolejnych jej elementów. Nawet jeśli pod koniec opowieści robi się coraz dziwniej (miejscami przesadnie) dramatycznie, nie sposób oprzeć się jej hipnotyzującej atmosferze.